18 - Steeds minder plaats voor Israël

http://www.refdag.nl/artikel/1268996/Steeds+minder+plaats+voor+Israë%3Bl.html

Steeds minder plaats voor Israël

Land, volk en naam worden door moslims en christenen uitgebannen.
Voor Israël is steeds minder plaats.
Dat blijkt ook deze dagen weer.
Moslims willen het land vernietigen. Het Westen vergeet zijn joods-christelijke wortels.
Klaas Hoekstra mijmert over de bron van dat alles. De mens is geneigd God, de God van Israël, en zijn naaste, joden, te haten. Het antisemitisme is weer springlevend! Is het trouwens ooit weggeweest?

In de grondwet voor Europa was geen plaats meer voor en werd niet meer gesproken over de eeuwenoude joods-christelijke tradities waarop ons systeem van waarden en normen gestoeld is. In de preambule van de Europese grondwet komt het christelijk- joodse erfgoed niet meer ter sprake. Daarin was de God van Israël niet meer aanwezig en werd Zijn Naam verzwegen.
Zo wordt het stiller.


Israël, een volk dat door de diepten van onze geschiedenis is gegaan. Beroofd van zijn beloften en zijn bezit. Beroofd van zijn God, Die anderen zich toe-eigenden. Voor Israël, een volk apart, bleef het oordeel en de vervloeking: „Godsmoordenaars.” Alsof God Zich door een sterveling laat vermoorden. ”De eeuwige jood” apart van de rest, en apartheid wordt in onze multiculturele westerse samenleving niet meer geaccepteerd. Israël moe(s)t van de kaart worden geveegd.
De kerk heeft zich na de breuk met het jodendom steeds verder van zijn joodse en synagogale oorsprong verwijderd. In onze steeds meer verdeelde en gescheurde kerken wordt meer en meer over een ’algemene’ God gesproken.
Meer over een naam dan de Naam.

Zo wordt het stiller en verlaten 60.000 mensen jaarlijks onze kerken. Als wij Zijn volk, Zijn oogappel aanraken, geeft dat een reactie van intense pijn. Zo is het ten diepste niet het volk dat lijdt, maar de God van het volk Israël zelf. Tweeduizend jaar christendom, wie zou niet huiveren? Brandstapels, vervolgingen, pogroms, uitroeiing van Zijn volk, ontkenning van het bestaansrecht van de staat Israël, verzwijgen van Zijn Naam en dit op ’Bijbelse’ gronden.

Lesmateriaal In schoolboekjes -gesubsidieerd door Europa- in de Palestijnse gebieden komt de naam Israël niet voor. Maar ook in het nieuwe lesmateriaal voor de kindernevendiensten in ons land niet. In het blaadje Kind op Maandag worden er steeds meer alternatieven gebruikt voor de naam Israël; bijvoorbeeld Judeeërs, Hebreeën, volk van God, land van God.

De beleidsmedewerkers van de Nederlandse Zondagsschool Vereniging verdedigden het standpunt dat ter wille van de vele moslims het woord Israël in het Bijbelonderwijs zo veel mogelijk vermeden dient te worden. De naam van Israël zou de overdracht van de Bijbelse boodschap van liefde kunnen belemmeren voor onze (allochtone) jonge kinderen.

Ook in de nieuwe psalmberijming Psalmen van Nu wordt de naam van Israël vermeden, vervangen. Eeuwenoude melodieën van het volk Israël door de tijd en geschiedenis. Psalmen doortrokken van een diep ontzag en vervuld van de grootheid van de God van Israël. Zij spreken wel tot ons, maar niet over ons. De psalmen verbinden ons met het volk van God. Een volk in onrust, maar een volk dat omwille van de wereldvrede in Gods beloften zo’n cruciale rol speelt. Zij zijn het liedboek van de Heere God zelf, beademd door Zijn Geest. Zo zijn de psalmen van Israël het Woord dat levend is en levend maakt.

Stil.
Zoon Israël is het middelpunt van Gods gekrenkte liefde, Israël is het middelpunt van het wereldtoneel op het snijpunt van drie continenten. Dagelijks in het nieuws. Israël. Elke dag getuigt het van het kruis. Het is zo’n 2000 jaar geleden dat het kruis in onze wereld stond als een keerpunt, bekeerpunt, een omkeerpunt in tijd en geschiedenis.
Niemand kan het er ooit meer uit wegdenken, al maakten de christenen van het kruis een zwaard of nog erger, voor de joden er een hakenkruis van. Zo werd het kruis voor velen een ergernis. Het kruis moest weg uit ons nieuwe paspoort. Kruisen, christelijke symbolen, moesten verwijderd worden van het Russische nationale wapen. Dat eisten islamitische geestelijken. Het kruis moest weg van de kerstkaarten van Bush. In de moslimwereld wordt het kruis niet geaccepteerd. Maar in dat kruis zal een christen eeuwig roemen en geen wet zal hem verdoemen.

Geen plaats

De wereld kijkt ons ondertussen aan. Ogen die ik nooit meer vergeet. In Pakistan, Karachi, India, Bombay, Calcutta, Afrika. Ogen van vroegwijze kinderen, uitgemergelde lijfjes, de armen omhoog. Een stille schreeuw.
Later op de kamers in zorginstellingen, op een hospiceafdeling. Ogen van mensen in hun laatste levensfase, als daar de laatste strijd werd gestreden. Ogen die braken, ogen die mij ervan weerhouden hebben op te gaan in de wereld van genot en drank. In onze grote steden de ogen van thuis- en daklozen, van jonge heroïnehoertjes op wie wij nu onze botte lusten kunnen afreageren. Ogen van uitgebluste jongeren, 13, 14 jaar. Mensenhandel.
Neen, het waren niet de soldaten, niet de farizeeërs of de joden. Ik kost Hem die slagen, die smarten. Ik sloeg de draadnagels, de spijkers in Zijn handen, maar daarmee tevens mijn naam -zondaar- in Zijn handen. Aan deze doorboorde handen zal ik straks mijn Heiland herkennen op de Olijfberg, als daar weer die ogen zijn. Ogen van deze lijdende wereld. Golgotha als een kruispunt, in tijd en eeuwigheid.

voetnoot (De auteur gaf enige tijd leiding aan een christelijk opvangtehuis in de Palestijnse stad Beit Jalla, op de Westelijke Jordaanoever.)