5 - Dhimmies

Toen de moslims in 630 begonnen om vanuit het Arabische Schiereiland op de meest gruwelijke en agressieve wijze andere hoogwaardige culturen te ‘bekeren’. Werden christenen en Joden - Dhimmies. Een door een islamstaat ‘beschermde’ tweederangsburger.

In 691 werd het statuut van de dhimmies vastgesteld, vandaag de dag gelden in de islamitische landen nog steeds dezelfde regels voor ongelovigen zoals christenen en Joden, dus niet-muzelmannen.

In die tijd was het zelfs onmogelijk om op anonieme wijze aan het maatschappelijk leven deel te nemen. Want de dhimmi kon worden herkend aan zijn klederdracht, een blauwe ceintuur.

De niet-muzelman had niet het recht paard te rijden, want dat nobele rijdier was voorbehouden aan de vrije burgers, de muzelmannen. En, mocht een dhimmi per ongeluk op zijn weg een muzelman tegenkomen, dan moest hij deze vrij baan geven, en een nederige buiging maken. De dhimmies behielden in veroverde gebieden soms wel hun eigen kerken, synagogen en cultusplaatsen, maar mochten geen nieuwe kerken of synagogen meer bouwen.

De kerken werden ontdaan van hun klokkentorens, en er mocht geen kerkdeur of poort meer zijn die uitkwam op de grote weg of de hoofdstraat. ...

In het boek Jadid Al-Islam schrijft de Raphael Patai over, hoe de Joden midden ‘1700 in Meshhed, de andere kant van Perzië zijn terecht gekomen vanwege een gril van de toenmalige Shah en hoe zij daarna in 1839 door de razernij van het volk verplicht werden zich tot de islam te bekeren of onthoofd te worden Joden werden mensonterend behandeld door de Shi’iten, ze waren er van overtuigd dat contact met Joden hen zou ontheiligen. Zij zagen hen als boze geesten. Tot in 1870, was het voor Joden in Perzië verboden hun woning te verlaten als het regende, want op die manier zouden ze de moslims besmetten.

Deze moslims, die Joden verafschuwden, dwongen hen desondanks zich te bekeren tot moslims.

Het was echter niet de eerste keer dat Joden voor deze keuze werden gesteld, in Perzië werden de Joden in de 17é eeuw al eens op een ‘overtuigende’ wijze verplicht zich te bekeren. De keuze was simpel, moslim worden of gedood worden op de meest afschuwelijke wijze.

Nochtans was het Jodendom ongeveer een duizend jaar eerder in Perzië dan de islam.

Nadat de Arabische legers Jeruzalem hadden veroverd in 638, en kalief Omar Jeruzalem binnentrad, waar toen ook veel christenen leefden, ondertekende hij de onderstaande overeenkomst met de patriarch van Jeruzalem,:

"Dit is de verzekering, dat Omar de dienaar van God, de beveelhebber van de gelovigen, aan het volk van Ælia geeft. Hij garandeert allen, ziek of gezond, veiligheid voor hun levens, bezittingen, kerken en hun kruisen en voor alles wat hen religie betreft. Hun kerken zullen niet veranderd worden in woonplekken, noch worden verwoest. Hun vroegere rechten zullen worden gehandhaafd. De crucifixen van de bewoners, noch hun bezittingen zullen beschadigd worden, noch zullen enige beperkingen worden opgelegd op hun geloofsbelijdenis, noch zal iemand verwond worden.”

Nochtans heeft de Fatimidische Kalief de kerk van het heilige Graf geschonden en vele andere christelijke gebouwen laten vernietigen. Wat volgens de geschiedenis de aanzet gaf tot de kruistochten die begonnen in 1096 (dus pas 400 jaar nadat de islamitische veroveringstochten hadden aangevangen) en twee eeuwen duurde.